WINTERZON Ernest Hemingway is een van mijn helden. Ik heb hem helaas nooit ontmoet, maar viste wel op marlijn in dezelfde wateren van de Cariben en volgde zijn voetsporen in Havana. Daar ben ik na zijn dood zelfs bij hem thuis geweest, een hoogtepunt. Hemingway bracht een groot deel van zijn leven door in Cuba, waar hij een iconische figuur werd en een diepe band ontwikkelde met het land en zijn mensen. Tijdens zijn tijd in Cuba woonde hij voornamelijk in de Finca Vigía, een prachtig landgoed in de heuvels net buiten Havana. Finca Vigía, wat ‘uitkijkboerderij’ betekent, diende als Hemingway’s toevluchtsoord en inspiratiebron tijdens zijn jaren in Cuba. Het huis was gevuld met boeken, jachttrofeeën, kunstwerken en andere persoonlijke bezittingen van de beroemde schrijver, die allemaal getuigen van zijn avontuurlijke geest en liefde voor het leven. Het meeste is bewaard gebleven, je bewondert het door open deuren en ramen, maar als de suppoosten even niet opletten wipte ik naar binnen om nog intenser te genieten van de relikwieën. In Cuba genoot Hemingway van talloze activiteiten, waaronder vissen, jagen, drinken en socialiseren met vrienden en lokale bewoners. Hij was een gepassioneerd sportvisser en bracht vele uren door op zijn geliefde vissersboot, de Pilar, waarmee hij de zee rond het eiland doorkruiste op zoek naar marlijn, tonijn en andere grote vissen. Naast zijn liefde voor de natuur en avontuur, was Hemingway ook een regelmatige bezoeker van de bars en restaurants in Havana, waar hij vaak te vinden was in het gezelschap van andere schrijvers, kunstenaars en intellectuelen. Zo dronk hij als vaste klant in de bar El Floridita de Cubaanse cocktail daquiri. Daar is sindsdien geen spat veranderd. Zijn vaste roodpluchen barkruk links in de hoek staat er nog. Foto’s aan de muur laten zien hoe hij genoot van het dulce vida. Even verderop in het prachtige oude centrum van Havana frequenteerde hij café La Bodeguita del Medio om te genieten van een mojito. Zijn handtekening hangt ingelijst boven de bar. Fotogeniek en authentiek zijn de woorden die het beste passen bij deze toeristentrekkers. Dat geldt zeker ook voor de rest van het historische Havana. Van de rit naar zijn finca kan je een hele bijzondere maken. Voor het historische Hotel Inglaterra aan het Parque Central vallen ze op: schitterende Amerikaanse sleeën uit de vijftiger jaren. Ik huurde een roze Cadillac cabriolet. Een goedlachse chauffeur reed mij voor een paar tientjes naar Hemingway’s villa. Veel bekijks onderweg, terwijl je even proeft aan het zoete leven van toen. Hemingway’s tijd in Cuba was een periode van creatieve productiviteit. Hier schreef hij de roman The Old Man and the Sea, die hem de Nobelprijs voor Literatuur opleverde in 1954. De schrijver heb ik weliswaar niet ontmoet, maar dat gaat wel op voor ‘de oude man’, Gregorio Fuentes, de vaste schipper van Hemmingway’s vissersboot Pilar, die model stond voor zijn boek. Hij woonde in het prachtige vissersdorpje Cojimar, even buiten de hoofdstad. Op de kalender stond het jaartal 1997, de altijd sigaren rokende visserman was toen al 100 jaar oud, sliep bijna de hele dag, maar ik mocht even naar binnen wippen. Mijn meegebrachte doosje cohiba’s werd gretig in ontvangst genomen. Kippenvel, want je staat toch oog in oog met een beroemd man, die dat zelf nauwelijks besefte. In zijn oor riep ik ‘Hemingway es me héroe’. Hij glimlachte en zou overigens nog vier jaar rokend en slapend verder leven. Hemingway was aanvankelijk een aanhanger van Fidel Castro, die hij persoonlijk heeft ontmoet. Dat heb ik gelukkig met hem gemeen. Of dat ook geldt voor mijn andere schrijversheld, Harri Mulisch, weet ik niet. Hij was wel een groot fan van Castro’s regime en schreef daar uitvoerig over in de late zestiger jaren. In zijn meesterwerk De ontdekking van de hemel noemde hij het land zelfs ‘een filiaal van de hemel’. In dat boek speelt de populaire badplaats Varedero aan het slot een hoofdrolletje. Ook het huis van Mulisch aan de Leidsekade in Amsterdam is te bezoeken. Ook daar is net zoals in de Finca Vígia van Hemingway niets veranderd. Ik heb er in zijn grote werkkamer aan zijn bureau gezeten, zijn pijpen in de standaard geteld en zijn prachtige pennen bewonderd. In de museumnacht is dit ‘Harri Mulisch Huis’ open. Jan Lokhoff Profreiziger Ernest, me héroe 3 - SILVERJET VAKANTIES
RkJQdWJsaXNoZXIy MjUzNw==